Blizocin
We wsi znajduje się zespół pałacowo-folwarczny z 2 połowy XIX wieku oraz kotłownia i budynki gospodarcze z początku XX wieku. Warto również zauważyć, że na terenie miejscowości występuje lipa drobnolistna, która jest pomnikiem przyrody. W 2011 roku powstał plac zabaw , który ma na celu żeby dzieci czuły bezpieczeństwo oraz miały gdzie spedzać miło czas.
Liczba mieszkańców – 237 (na dzień 23.09.2020)
Sołtys – Ewa Warzecha
Ślady osadnictwa sięgają tu okresu kultury łużyckiej (pochówki ciałopalne). Odkryto również stanowisko hutnicze, położone ok. 250 m na północny – wschód od wsi, na wydmach ciągnących się od Blizocina w kierunku wschodnim. Jest to zabytek archeologiczny i cenne źródło do badań historii rozwoju metalurgii oraz osadnictwa na Dolnym Śląsku.
Nazwa wsi Neuwalde (1711) jest pochodzenia niemieckiego i znaczy tyle co nowy las. Nazwę tej wsi wymienił Leonard David Hermann w swoim dziele „Maslographia” z 1711 r. Na określenie dóbr blizicińskich użył nazwy – „zu Neuwalde beim Gutshofe”. Stanisław Rospond przyjmuje, że pierwsza nazwa wsi brzmiała Blizocin i wywodzi się od imienia własnego: Blizan lub Blizbor.
Wśród nowożytnych właścicieli włości blizocińskich zostali odnotowani: około 1600 r. – Melchior von Kittlitz, potem od 1645 r. – jego syn, a na początku lat 50 XVII w. Mathias von Porell. W 1660 r. dobra nabyła Helene von Abschatz z domu von Tschammer od Barbary von Pogrell z domu von Schweinitz; kiIka lat później majątek przeszedłł w ręce jej zięcia – Petera Moritza von Prittwitz i Gaffron – do 1684 r. W latach 1685-1700 należały do Wolfa Joachima von Felitsch, 1700-1713 – do Helene Sophie von Prittwitż, od 1713 do około 1730 – do rodziny von Gersdorf, w latach 1734-1742 – do Karla Moritza von Helmricha, 1742-1751 – do von Nassmer, 1751-1755 – do Georga Adama von Wernera, 1755-1766 – do wdowy po nim – Ewy Reginy, 1766-1797 – do ich jedynego syna Gottloba Wilhelma von Warnera. Następnie w latach 1797-1804 – do Friedricha Carla Alberta von Haztlaufen, 1804-1806 – do Adama Friedricha Gottloba von Tschirsky, 1806-1819 – do Gottloba Heinricha Friedricha Carla von Posera, 1919-1841 – do Johanna Benjamina Puschmanna, 1841-1857 – do Carla Ludwiga Wilhelma Langera. W1857 r. właścicielem majątku został Friedrich Wilhelm Philipp Oelsner, w 1876 r. – Cuno Hanke, w latach 1886-1898 r. – wdowa po nim, Marie Hanke. W 1898 r., obok dotychczasowej właścicielki, występuje też A. May, jako dzierżawca dóbr, który już w 1902 r. został ich posiadaczem. Od 1909 r. dobra te stały się własnością Wilhelma Brutschke, w 1912 r. – Rudolfa Demelta; a od ok. 1921 r. – Ericha Justa, który pomniejszył je nieco i następnie przekazał swoim dziedzicom.
W Blizocinie nie wykształcił się określony typ układu przestrzennego wsi. Zalążek osady stanowił folwark z założeniem parkowym i licznymi stawami gospodarczymi nawadnianymi lokalnym strumieniem. Towarzyszyły mu luźno rozrzucone zagrody chłopskie. W 1830 r. było ich 20, później ich ilość zmniejszyła się do 14 – w 1905 r. Liczba mieszkańców wsi na przestrzeni lat 1785-1931 oscylowała w granicach 70 osób. We wsi był młyn, cegielnia, gorzelnia, browar i gospoda.
Blizocińska majętność ziemska liczyła 217 ha, po okrojeniu jej przez Ericha Justa, wynosiła 195 ha. W latach 1902-1937 w majątku zatrudniano średnio około 50 pracowników rolnych. Centrum majątku stanowił pałac z założeniem parkowym i zabudowania gospodarcze folwarku. Siedziba właścicieli dóbr zachowana się do dzisiaj. Wzniesiono ją na początku XX w.
Dzieje dawnych mieszkańców Masłowa, Ligoty Trzebnickiej, Bukowca i Blizocina zostały przerwane przełomowymi wydarzeniami 1945 roku. Śląsk wrócił w granice Polski, natomiast ludność niemiecka musiała opuścić jego ziemie. Do tych wiosek przybyli polscy osadnicy. Tak zaczęła się tworzyć, w całkowicie zmienionych realiach polityczno – ustrojowych, nowa społeczność tych wiosek, która dopisuje dalszy ciąg historii swoich „Małych ojczyzn”.
